Gadżety na dobry dzień: Wspomnienia starej dobrej motoryzacji

poniedziałek, 30 marca 2020

Wspomnienia starej dobrej motoryzacji - wpis numer 869

Dziś mamy 30 marca 2020 rok. Witam Was Serdecznie moi kochani i życzę dla Was dużo dużo zdrowia (oby ten koronawirus trzymał się od nas jak najdalej). Pomimo że tematyka gadżetowa na mojej stronie została zawieszona nie oznacza to że blog przestaje istnieć (kilka nowych przesyłek cały czas oczekuje na swoją prezentację gdy tylko sytuacja w kraju się uspokoi). Dzisiejszy post będzie nawiązywał do historii. Mowa tu o przeniesieniu się kilka lat wstecz i przypomnieniu sobie, jakie to motoryzacyjne maszyny królowały na naszych ulicach. Wpis przygotowany przy pomocy mojej kolekcji modeli motoryzacyjnych.

Pierwsza grupa autek to kolejno:

1) Mercedes-Benz E-Class w malowaniu dla niemieckiej policji (13 listopada 1975-15 stycznia 1986 rok), 2) Syrena 105 produkowana przez Fabrykę Samochodów Osobowych w Warszawie (1957-1972), 3) Volkswagen Golf I GTI (1974-1993), 4) Fiat 125p produkowany w Polsce w FSO w Warszawie na podstawie licencji włoskiej firmy FIAT (1967-1991) i 5) Fiat 126p pospolicie nazywany maluszkiem (6 czerwca 1973 do 22 września 2000 roku) - prywatnie takiego żółtego maluszka miała kiedyś moja ciocia.

Druga grupa autek to kolejno:

1) Trabant 601 produkowany w Niemieckiej Republice Demokratycznej (1957-1991), 2) Volkswagen T3 Van III generacji zaprezentowany po raz pierwszy w 1979 roku, 3) Nysa 522 był to polski samochód dostawczy produkowany w Nysie w latach 1958-1994, 4) Warszawa 224 polski samochód osobowy produkowany przez FSO w Warszawie oparta o konstrukcję radzieckiego samochodu M20 Pobieda w latach 1951-1973 i 5) Polonez Caro Plus w malowaniu dla polskiej policji - swoją produkcję ten model miał od 31 listopada 1991 do kwietnia 1997 roku.

BONUS:

ŁADA 2107 - był to samochód osobowy typu sedan produkowany przez rosyjskiego producenta Łada. Model znany był w Europie Wschodniej jako Łada Nova, w Europie Zachodniej jako Łada Riva, a w Kanadzie jako Łada 1500 i Łada Signet. Samochód bazujący pośrednio (poprzez starsze Łady 2104, 2105, 2106, 2103, 2102, 2101) na samochodzie Fiat 124. Łada 2107 występuje w następujących wersjach silnikowych: gaźnikowe 1300, 1500 oraz silniki o pojemności 1600 i 1700 z wtryskiem paliwa. Łada 2107 1300 z silnikiem o mocy 65 KM i osiąga 140 km/h (przyspieszenie 0-100km-h 20 s), w wersji "fińskiej" Łada 2107 1300 (w tej wersji posiadała tylny most 4:3 w miejsce standardowego 4:1 oraz w związku z tym skrzynię biegów 5-biegową w miejsce 4-biegowej) przy tej samej mocy silnika osiąga 145km/h (przyśpieszenie 0-100km-h 18,5s); kolejna wersja - 1500 ma 75 KM i osiąga 150 km/h (przyśpieszenie 0-100km-h 17s), oraz pod koniec produkcji wersja z sinikami z wtryskiem jednopunktowym: o mocy 75 KM ale z wyższym momentem obrotowym 122Nm/3000, osiąga 155 km/h (przyśpieszenie 0-100km-h 16s) oraz 1700 o mocy 80 KM i osiąga 157 km/h (przyspieszenie 0-100km/h 14 s) - obie wersje z tylnym mostami o przełożeniu 3:9, ostatnie wersje z czarną osłoną chłodnicy. Jak wspomniano, samochód był produkowany w wersjach narodowej i fińskiej - w tej wersji dodatkowym elementem wyposażenia były wycieraczki i spryskiwanie reflektorów, welurowa tapicerka boczków drzwi, ekonomizer oraz podłokietnik tylnej kanapy. Łada 2107 była produkowana w zakładach Łady (AvtoVAZ) w Togliatti w Rosji, również na eksport. Eksport do Polski zakończono w 1995 roku. 2107 była jednym z najdłużej produkowanych samochodów osobowych w historii motoryzacji. Jej produkcja trwała od 1982 roku, a zakończono ją w Rosji 30 lat później, w roku 2012 (ostatni samochód zjechał z taśmy zakładów IżAwto 17 kwietnia 2012). Powodem zakończenia produkcji była m.in. przestarzała konstrukcja nie przystająca do obecnych wymogów bezpieczeństwa. Następcą 2107 został nowy miejski sedan Granta. Montaż modelu 2107 kontynuowany ma być w Egipcie.

ŻUK - rodzina polskich samochodów dostawczych produkowana w FSC w Lublinie. Opracowany w 1956 roku na bazie samochodu FSO Warszawa, miał wspólne z nim podwozie, silniki (poza silnikiem 4C90) i układ jezdny. Rozwiązanie to z jednej strony przyczyniło się do dużej popularności tego samochodu i jego niskiej ceny, z drugiej zaś strony było powodem rozlicznych wad takich jak: niska trwałość elementów zawieszenia przedniego, wysoko położona skrzynia ładunkowa, wysoko położony środek ciężkości, zbyt mały rozstaw kół, ograniczone możliwości w zakresie wzrostu parametrów samochodu (szczególnie ładowności). Jednakże w okresie produkcji tego samochodu w FSC jego konstrukcja ulegała unowocześnieniu (szczególnie w latach 70.), wprowadzono mocniejsze i oszczędniejsze silniki, zmieniono skrzynię biegów, unowocześniono wygląd zewnętrzny. Następcą stał się samochód dostawczy FS Lublin seryjnie produkowany od października 1993 roku. Konstruktorami pojazdu byli inżynierowie Stanisław Tański oraz Roman Skwarek. Za wygląd nadwozia odpowiedzialny był Julian Kamiński. W szczytowych okresach produkowano 30 tysięcy Żuków rocznie. Samochód produkowany był zarówno na eksport, jak i na rynek krajowy. Nazwa samochodu wzięła się od pasiastego malowania ostatecznej wersji prototypu pojazdu. Została ona zaproponowana przez Juliana Kamińskiego. Żuk dostępny był w różnych wersjach nadwozia - począwszy od nadwozia typu pick-up w pierwszym modelu A 03, poprzez nadwozia typu furgon i skrzyniowe, wersje do przewozu większej liczby osób (towos, mikrobus), po zabudowę specjalizowaną (samochody pożarnicze, do przewozu pieczywa lub odzieży). Poszczególne wersje tworzone były w FSC lub przez przedsiębiorstwa wykorzystujące znaczny tabor Żuków (np. PTHW). Produkcję Żuków zakończono 13 lutego 1998 roku. Łącznie wyprodukowano 587 500 sztuk wszystkich wersji tego modelu.